LANDSEER – ŁACIATY OLBRZYM O ZŁOTYM SERCU

    WZORZEC FCI

 

POCHODZENIE : Niemcy/Szwajcaria
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 24.08.1960
UŻYTKOWOŚĆ : Pies stróżujący i do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego. Bez prób pracy.

WRAŻENIE OGÓLNE: Landseer sprawiać ma wrażenie psa dużego, mocnego i harmonijnego. Jest w porównaniu z czarnym
nowofundlandem wysokonożny – odnosi sie to szczególnie do samców.

GŁOWA : Skóra na głowie nie pomarszczona, sierść krótka i delikatna, głowa ładnie rzeźbiona, o szlachetnym wyrazie.

MÓZGOCZASZKA : Czaszka : Szeroka, masywna, z wyraźnym guzem potylicznym. Stop : Wyraźny, ale nie tak bardzo jak u bernardyna.

TRZEWIOCZASZKA : Nos : Czarny. Kufa: Długości takiej samej, jak głębokość, zmierzona tuż u nasady. Wargi : Suche, czarne, jak najbardziej przylegające, górne troszkę przykrywają dolne. Uzębienie : Zgryz nożycowy. Policzki : Umiarkowanie rozwinięte, zwężające się w kierunku kufy. Oczy : Średniej wielkości, umiarkowanie głęboko osadzone, ciemno brązowe lub brązowe (jaśniejsze mogą być tolerowane), o przyjacielskim wyrazie, kształtu migdała, trzecia powieka niewidoczna. Oczy bardzo jasne (żółte lub szarożółte) są wadliwe, podobnie jak zbyt blisko siebie osadzone. Uszy : Średniej wielkości, przy wyciagnięciu do przodu sięgają wewnętrznych kątów oczu. Kształtu trójkąta, z lekko zaokrąglonymi końcami. Osadzone wysoko, ale niezbyt daleko z tyłu głowy. Noszone blisko głowy, przylegające do jej boków. Pokryte krótkim, delikatnym włosem, tyllko z tyłu nasady ucha włos jest dłuższy.

SZYJA : Dobrze umięśniona i mocna, na przekroju nie powinna być okragła, lecz raczej owalna, dobrze osadzona i płynnie przechodząca
w łopatki. Jej długość – od potylicy do kłębu, powinna wynosić około ¾ do 4/5 długości głowy. Wyraźne podgardle jest niepożądane.

TUŁÓW : Jego długość, mierzona od kłębu do nasady ogona, powinna być mniej więcej dwa razy większa od długości głowy. Na całej długości tułów jest mocny i szeroki. Grzbiet : Prosty i równy. Lędźwie : Umięśnione. Zad : Szeroki, na bokach zaokrąglony, dobrze umięśniony. Klatka piersiowa: Głęboka i szeroka dzięki dobrze wysklepionym żebrom. Łopatki mocno umięśnione. Brzuch : Trochę podciągnięty, z zaznaczoną słabizną. Grzbiet słaby lub zapadnięty, słabe lędźwie, zbyt krótkie żebra rzekome i mocno podkasany brzuch są wadliwe.

OGON : Mocny, sięgający trochę poniżej stawu skokowego, porośnięty gęstą, krzaczastą sierścią, bez pióra. W postawie wiszący, dopuszczalne niewielkie wygięcie na końcu. W ruchu ogon może być noszony prosto, dopuszczalne niewielkie wygięcie na końcu. Ogon
zniekształcony lub zakręcony nad grzbietem wysoce niepożądany.

KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE : Dobrze rozwinięte mięśnie otaczają mocną kość ramienną. Kończyny przednie mają mocny kościec i są dobrze kątowane. Oglądane z przodu są dobrze umięśnione i idealnie proste. Śródręcze, oglądane z boku, lekko nachylone.
Łokcie : przylegają do tułowia w najniższym punkcie mostka, skierowane prosto ku tyłowi; odległość od podłoża do łokcia dość znaczna.
KOŃCZYNY TYLNE: W całości mocne i krzepkie, mają mocny kościec i są doskonale umięśnione, poruszają się swobodnie. Sierść tworzy niewielkie pióra. Udo : Bardzo szerokie. Wilcze pazury : Niepożądane, powinny być usunięte niezwłocznie po narodzeniu. Wadliwe są strome kątowanie i iksowata postawa tyłu. ŁAPY :Duże, kształtyne, kocie. Łapy płaskie lub wykręcone na zewnątrz są wadliwe. Palce połączone dobrze rozwiniętą błoną niemal na całej długości. CHODY: Akcja dobrze umięśnionych kończyn powinna być swobodna, przestrzenna i wydajna.

SZATA: SIERŚĆ : Włos okrywowy na całym ciele, poza głową, powinien być długi, jak najbardziej prosty i gęsty, miękki w dotyku, z podszerstkiem obfitym, ale nie tak gęstym, jak u czarnego nowofundlanda. Lekkie pofalowanie na grzbiecie i zadzie nie jest niczym niepożądanym. Sierść, zaczesana „pod włos”, wraca sama do naturalnego położenia.
MAŚĆ : Kolorem podstawowym jest czysta biel, na jej tle występują czarne łaty na grzbiecie i zadzie. Kołnierz, przód klatki piersiowej, nogi i ogon muszą być białe. Głowa czarna, z białą kufą i symetryczną strzałką, ani zbyt wąska, ani szeroką, łączącą kufę z kołnierzem. Symetria i szerokość strzałki uważane są za ważne cele hodowlane. Czarne nakrapianie na białym tle nie obniża oceny, ale celem hodowlanym jest jego wyeliminowanie.

WIELKOŚĆ : Wysokość w kłębie:
Psy : 72 do 80 cm
Suki : 67 do 72 cm
Nieznaczne odchylenia w górę i w dół są tolerowane.

WADY : Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu
na zdrowie i sprawność psa. Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia
zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

 

JAKI JEST LANDSEER?

Według wierzeń WooDoo, oczy są zwierciadłem duszy. Patrząc w oczy Landseer ‘a odnosi się wrażenie, że on ją ma…Ten ‘łaciaty’ biało-czarny olbrzym z jeszcze większym kochającym sercem to przyjaciel na całe życie. Oddany i wierny już od szczeniaka. Zaskakuje swoją inteligencją, gracją, wdziękiem, dobrocią, wrażliwością i oddaniem. Nie jest agresywny i nie uprawia kłusownictwa, ale przy tym jest odważny i w razie potrzeby potrafi dobrze odstraszyć intruza, co przy jego rozmiarach daje duży efekt. Uwielbia ruch, zabawę, spacery i pływanie, ale nader wszystko potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem – wszak jest napisane we wzorcu rasy że jest to pies stróżująco-towarzyszący. Uwielbia dzieci i ma dla nich ‘anielską’ cierpliwość. Źle znosi upały, chyba że ma w pobliżu wodę w której chętnie wtedy popływa i się ochłodzi. Zima nie jest mu straszna, uwielbia śnieg i zabawy na mrozie – to dla niego raj. Do szczęścia potrzebuje trzech rzeczy: miłości swojego pana, miłości swojego pana i miłości swojego pana. Jeżeli nie potrafisz mu zapewnić żadnej z tych trzech rzeczy to nie decyduj się na Landseer ‘a bo będzie z tobą nieszczęśliwy.Landseer to duży pies. Prawidłowa anatomia i niezbyt masywna budowa zapewniają mu znakomitą ruchliwość i sprawność. Landseer ma zrównoważoną psychikę, doskonale sprawdza się jako pies rodzinny, wspaniały towarzysz dzieci, uważny i spokojny stróż. Jest odważny, niekonfliktowy i cichy. Potrafi znakomicie zachować się w różnych sytuacjach, a będąc z natury czysty i elegancki, może się udać ze swym panem zarówno do parku miejskiego, jak i restauracji, budząc ogólny podziw swym wyglądem i zachowaniem. Landseer wykazuje wiele cech odziedziczonych po nowofundlandzie. Jego siła, sprawność i inteligencja czynią z niego doskonałego psa pracującego. Świetnie pływa, może więc pomagać kąpiącym się ludziom, zimą zaś ciągnąć sanki, sprawiając frajdę dzieciom. Dzięki temu, że ma nieco twardszy charakter od nowofundlanda, jest też dobrym stróżem, znakomicie znosząc zmienne warunki pogodowe. Jego gęsty odporny na zimno i wilgoć włos nie jest zbyt trudny w pielęgnacji, choć oczywiście wymaga od czasu do czasu kąpieli dla utrzymania pięknego białego koloru. Czesanie nie zabiera więcej niż kilkanaście minut, co dwa, trzy dni.Landseer nie jest trudny do ułożenia, łatwo podporządkowuje się woli człowieka, nie jest histeryczny, agresywny i nie uprawia kłusownictwa. Zastanawiające jest, że przy coraz większej popularności ras molosowatych wciąż zapomina się o landseerze, który jest psem wręcz uniwersalnym: dużym, lecz nie olbrzymim; eleganckim, ale nie wydelikaconym, ofutrzonym, lecz z umiarkowanie łatwym w utrzymaniu włosem; spokojnym i opanowanym, ale niezawodnym w roli obrońcy i stróża. Należy życzyć landseerowi większej liczby amatorów, by ten elegancki kuzyn nowofundlanda nie zniknął zupełnie z kynologicznej mapy Europy.

 

 

Źródło: https://psy24.pl/rasy-psow,ac99/landseer-odwazny-olbrzym,571