OWCZAREK RUMUŃSKI MIORITIC (Ciobănesc Românesc Mioritic) – PRYWATNY OCHRONIARZ NA MEDAL

WZORZEC FCI

 

POCHODZENIE : Rumunia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 06.07.2005.
UŻYTKOWOŚĆ : Doskonały pies pasterski, nieprzekupny stróż i wspaniały towarzysz.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 1: Psy pasterskie i zaganiające (bez szwajcarskich psów do zaganiania bydła) Sekcja 1: Psy pasterskie. Próby prace nie wymagane.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY : Rumuński Mioritic powstał drogą nastawionej na walory użytkowej selekcji psów, żyjących w Karpatach. Dzięki swym zaletom rasa ma w Rumunii wielu zwolenników. Wzorzec opracowany został przez Rumuński Związek Kynologiczny w 1981 roku, a następnie Komisja Techniczna związku dokonała jego przeróbki (29.03.2002) tak, aby spełniał wymogi, ustalone przez FCI w tak zwanym „Formacie Jerozolimskim”.
WRAŻENIE OGÓLNE: Pies potężnych rozmiarów, ale nie ciężki, energiczny, o efektownym wyglądzie. Długa sierść porasta całe ciało, łącznie z głową i kończynami. Psy są większe i mocniejsze od suk.
WAŻNE PROPORCJE :
– Długość tułowia do wysokości w kłębie – 11 : 10
– Głębokość klatki piersiowej powinna stanowić mniej więcej połowę wysokości w kłębie.
– Kufa jest nieco krótsza od mózgoczaszki.
ZACHOWANIE/ TEMPERAMENT : Spokojny i przewidywalny. Dobry obrońca stada, bardzo odważny i skuteczny w starciu z drapieżnikami (niedźwiedź, wilk, ryś). Nieufny wobec obcych. Lubi
dzieci.
GŁOWA:
– MÓZGOCZASZKA :
Czaszka: Średnio szeroka, lekko wysklepiona. Linie profilu czaszki i kufy prawie równoległe. Oglądana z przodu czaszka jest lekko wysklepiona. Łuki jarzmowe słabo rozwinięte. Guz potyliczny wyraźny.
– Stop : Niezbyt wyraźny.
– TWARZOCZASZKA :
Nos: Szeroki, dobrze rozwinięty, czarny.
Kufa : Nieco krótsza od mózgoczaszki, mocna, zwężająca sie stopniowo w kierunku nosa, ale nigdy nie szpiczasta, szczęki mocne.
Wargi : Grube, przylegające, dobrze pigmentowane.
Uzębienie : Szczęki mocne, uzębienie kompletne, zęby mocne i zdrowe, równo rozmieszczone, zgryz nożycowy.
Policzki : Słabo zaznaczone.
Oczy : Średniej wielkości, owalne, barwy orzechowej, ciemnobrązowej lub nieznacznie tylko jasniejszej, ale nigdy nie żółte. Powieki dobrze pigmentowane. Wyraz spokojny i inteligentny
Uszy : Osadzone dosyć wysoko, kształtu litery V, z końcami lekko zaokrąglonym, wiszące blisko policzków. Cięcie uszu niedopuszczalne.

SZYJA : Średniej długości, gruba i mocna, bez podgardla.
TUŁÓW : Dobrze rozwinięty.
Linia górna: Prosta i mocna.
Kłąb : Przeciętnie wyrażony.
Grzbiet : Równy, mocny, dobrze umięśniony.
Lędźwie : Średniej długości, szerokie i bardzo dobrze umięśnione.
Zad : Umięśniony i łagodnie opadający ku nasadzie ogona.
Klatka piersiowa : Niezbyt długa, szeroka, jej głębokość stanowi około połowy wysokości w
kłębie, żebra dobrze wysklepione.
Linia dolna : Trochę podciągnięta, ale nie jak u charta.
OGON: Wysoko osadzony. W spokoju zwisający, sięga stawu skokowego lub niżej. Gdy pies jest
pobudzony lub w ruchu niesiony jest wyżej, lekko zakrzywiony, czasem powyżej linii grzbietu, ale nie
zakręcony. Cięcie ogona niedopuszczalne.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE : Oglądane z boku i z przodu – proste.
Łopatka : Średniej długości, ustawiona skośnie, bardzo mocno umięśniona i dobrze związana
z tułowiem. Kąt w stawie barkowym około 100-105o
Ramię : Średniej długości, dobrze umięśnione.
Łokcie : Przylegające do tułowia, nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Przedramię : Dostatecznie długie, mocne i umięśnione.
Nadgarstek : Mocny.
Śródręcze : Oglądane z boku jest ustawione trochę skośnie.
Łapy : Owalne zwarte i duże, palce zwarte i wysklepione, pozury szare.
KOŃCZYNY TYLNE : Bardzo mocne i silnie umięśnione, oglądane z tyłu – proste i równoległe. Kąty trochę rozwarte.
Udo : Długie, szerokie i bardzo mocno umięśnione.
Kolano: Kąt w stawie kolanowym około 100-105o
Podudzie : Dostatecznie długie, dobrze umięśnione, o mocnym kośćcu.
Staw skokowy : Niezbyt wysoko od podłoża, mocny, dobrze związany, nie wykręcony do wewnątrz ani na zewnątrz.
Śródstopie: Niezbyt długie, mocne i prawie pionowe względem podłoża. Obecność wilczych
pazurów nie powinna być uznawana za wadę.
Łapy : Nieco dłuższe od przednich.

CHODY: Harmonijne, swobodne, skoordynowane, mocne i bez wysiłku. Pożądany ruch to kłus.
Galop rytmiczny i swobodny.
SKÓRA : Gruba, dobrze przylegająca i pigmentowana.

SZATA:
SIERŚĆ : Na tułowiu i głowie obfita, prosta, twarda, o długości co najmniej 10 cm. Podszerstek bardzo gęsty, delikatny i jaśniejszy. Na kończynach sierść krótsza. Ogon dobrze owłosiony.
MAŚĆ Łaciata : Maść podstawowa musi być biała, łaty wyraźnie odgraniczone, czarne lub szare. .
Jednolita : Czysto biała lub szara.
WIELKOŚĆ I WAGA :
Pies : co najmniej 70 cm – idealnie 75 cm.
Suka: co najmniej 65 cm – idealnie 70 cm.
Waga: W proporcji do wzrostu.
WADY : Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w
zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
Pies z nadwagą lub słabo umięśniony.
Ogon zawinięty lub skręcony
Brak zębów innych niż P1.
Łokcie wykręcone na zewnątrz lub do wewnątrz.
Ciężki ruch
WADY DUŻE:
Niedostateczny wyraz płci.
Nietypowy wyraz.
Oczy okrągłe, wypukłe.
Oko porcelanowe.
Uszy stojące.
Włos zbyt krótki (mniej niz 8 cm).
Sierść kędzierzawa lub o strukturze innej, niż opisana.
Grzbiet zapadnięty, wysklepiony lub rozchwiany.
Łapy płaskie, odstawione na zewnątrz lub do wewnątrz.
Kończyny tylne zbyt strome.
Iksowata postawa tyłu.
Obecność pręgowania na sierści.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Agresja lub lękliwość.
Nietypowy wygląd.
Brak siekacza lub kła.
Przodozgryz lub tyłozgryz..
Albinizm.
Brak ogona lub ogon skrócony.
Ogon cięty.
Wysokość w kłębie mniej jak 68 cm dla psa.
Wysokość w kłębie mniej jak 63 cm dla suki.
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

JAKIE SĄ MIORITICI

Owczarki te są niesamowicie czujne a zarazem spokojne. W sytuacji zagrożenia nie trzeba ich specjalnie namawiać do ochrony właściciela czy posesji. Znakomicie sprawdzają się w roli stróża – potrafią siedzieć w pozycji “stróżującej” przez większość dnia.

Są to psy zdystansowane, z wrodzoną rezerwą wobec obcych osób i zwierząt, dlatego ich socjalizacja powinna być szczególnie nakierowana na ową wrogość. Nie oznacza to jednak, że wobec swojego właściciela, znajomych osób również są nieufne – przeciwnie. Bardzo kochają swoją rodzinę, również dzieci.

Mioritici sprawiają wrażenie potężnych, niezwykle masywnych psów, choć w rzeczywistości są bardzo energiczne i pełne werwy. Osiągają ok 70-75 cm wzrostu. Waga waha się w okolicy 50-60 kg. Całe ich ciało pokryte jest długą, szorstką sierścią. Maść może być jednolita biała, szara lub też łaciata w odcieniach bieli, czerni i szarości. Standardowo psy są znacznie większe i mocniej zbudowane niż suki.

 

Jakie jest moje odczucie względem tej rasy?

Na pewno ich odpowiednie wychowanie wymaga sporo czasu i zaangażowania. Bardzo łatwo jest popełnić błąd i spowodować, iż pies wyrośnie na płochliwego, nadwrażliwego osobnika. Rasa ta posiada niezwykłe usposobienie – z ich oczu można wyczytać bardzo wiele. Są oddane i lojalne. Lubią się bawić, biegać i wygłupiać. Dodatkowo dorosłe Mioritici wyglądają niesamowicie dostojnie – można się zauroczyć od pierwszego spojrzenia.

Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/349.pdf