PIRENEJSKI PIES GÓRSKI ((Chien de Montagne des Pyrénées) – CZYLI OWCA CAŁA

WZORZEC FCI

 

POCHODZENIE : Francja.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 13.03.2001.
UŻYTKOWOŚĆ : Stróż wypasanych w górach stad.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego. Bez prób pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Psy te występowały w Pirenejach od niepamiętnych czasów, a w Średniowieczu znane były jako stróże zamków, o czym wspomina Gaston Phoebus w XIV wieku. Już wwieku XVII docenione zostały jako psy do towarzystwa, a później występowały w tym charakterze na dworze Ludwika XIV. Pierwszy wyczerpujący opis rasy pochodzi z roku 1897, a zamieszczony został w książce hrabiego Bylandta. Dziesięć lat później powstał pierwszy klub, a w 1923 roku Reunion des Amateurs de Chiens Pyrenees zarejestrowała we francuskim Societe Canine Centrale wzorzec rasy, przygotowany przez Bernarda Senac- Lagrange. Obecny wzorzec tylko nieznacznie różni sie od tego pierwszego.

WRAŻENIE OGÓLNE : Pies znacznych rozmiarów, imponujący i mocno zbudowany, nie pozbawiony swoistej elegancji.

WAŻNE PROPORCJE:
Największa szerokość czaszki równa jest jej długości .Kufa nieco krótsza od mózgoczaszki.
Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego nieznacznie większa od wysokości w kłębie. Głębokość klatki piersiowej stanowi połowę wysokości w kłębie lub nieco mniej.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT :
Jako pies pilnujący stad przed drapieżnikami zdany był na siebie , a jego skuteczność zależała od umiejętności pilnowania i odstraszania, jak i przywiązania do stada. Charakteryzuje się siłą i zwinnością oraz łagodnością i przywiązaniem wobec tych, których powierzono jego opiece. Ma naturalną skłonność do bycia samodzielnym i niezależnym, co powoduje, że jego właściciel powinien umieć stać się dla psa autorytetem.
GŁOWA : Niezbyt duża w porównaniu do wielkości psa, po bokach raczej płaska.
MÓZGOCZASZKA : Czaszka: W najszerszym miejscu jej szerokość równa jest długości. Lekko zaokrąglona w płaszczyźnie strzałkowej. Ze względu na dobrze wykształcony guz potyliczny tył głowy jest także zaokrąglony. Łuki brwiowe słabo rozwinięte. Bruzda czołowa słabo wyczuwalna. Stop : Łagodny.
TRZEWIOCZASZKA : Nos : Całkowicie czarny. Kufa: Nieco krótsza od mózgoczaszki, szeroka, stopniowo zwężająca sie ku nosowi. Oglądana z góry ma kształt tępo zakończonej litery V. Dobrze wypełniona pod oczami. Wargi : Obwisłe tylko na tyle, by zakrywały żuchwę. Czarne lub przynajmniej w znacznej części czarne, podobnie jak i podniebienie.
Uzębienie : Kompletne, zgryz nożycowy (siekacze żuchwy tuż za siekaczami szczęki), zęby białe i zdrowe. Zgryz cęgowy tolerowany, podobnie jak dwa środkowe siekacze wystające przed linię zgryzu.
Oczy : Raczej małe, kształtu migdała, osadzone trochę skośnie, o wyrazie inteligentnym i kontemplacyjnym, barwy brązowo bursztynowej. Powieki nie mogą być luźne. Spojrzenie łagodne, rozmarzone.
Uszy: Osadzone na wysokości oczu, stosunkowo małe, kształtu trójkąta, na końcach zaokrąglone. Wiszą płasko przy policzkach, przy pobudzeniu lekko podniesione.
SZYJA : Mocna, raczej krótka, z bardzo nieznacznym podgardlem.
TUŁÓW : Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego nieco większa od wysokości w kłębie. Odległość od mostka do podłoża stanowi mniej więcej połowę wysokości w kłębie, w żadnym razie mniej.
Linia górna : Dobrze związana. Kłąb : Szeroki. Grzbiet : Odpowiednio długi i mocny. Lędźwie : Średniej długości. Zad : Lekko skośny, dobrze umięśniony. Słabizna : Ledwo widoczna. Klatka piersiowa : Niezbyt głęboka, ale długa i szeroka. Sięga łokcia, ale nie niżej, jej głębokość jest równa lub nieco mniejsza od połowy wysokości w kłębie. Żebra trochę zaokrąglone.
OGON : Sięga przynajmniej stawu skokowego, dobrze owłosiony, w kształcie pióropusza. W spoczynku nisko noszony; pożądane, by na końcu był haczykowato zagięty. Przy pobudzeniu ogon wznosi się nad grzbietem i zakręca, aż jego koniec sięgnie grzbietu (tworzy koło – „arroundera” jak mówią mieszkańcy Pirenejów).
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Proste, mocne. Łopatki : Umiarkowanie skośne. Ramię : Dobrze umięśnione, średniej długości. Podramię : Proste, mocne, z piórem z sierści. Nadgarstek : W jednej linii z podramieniem. Śródręcze : Lekko nachylone. Łapy : Krótkie, zwarte, palce wysklepione.
KOŃCZYNY TYLNE: Na tylnych nogach pióra z sierści dłuższe i bardziej obfite, niż na przednich. Kończyny tylne, oglądane z tyłu, są pionowe do podłoża. Udo : O dobrze rozwiniętej muskulaturze, niezbyt długie i niezbyt ukośnie ustawione. Kolano : Umiarkowanie kątowane, nie odstawione. Podudzie : Średniej długości, mocne. Staw skokowy : Suchy, szeroki, umiarkowanie kątowane. Łapy : Niezbyt długie, zwarte, palce lekko wysklepione. Wilcze pazury : Na tylnych nogach występują podwójne, dobrze wykształcone wilcze pazury. Na przednich mogą być one pojedyncze lub podwójne.
CHODY : Ruch psa pirenejskiego jest mocny i swobodny, nie ciężki, raczej wyciągnięty niż szybki, nie pozbawiony swobody i elegancji. Odpowiednie kątowanie pozwala na niezmordowany ruch.
SKÓRA : Gruba, elastyczna, często z plamami pigmentacji, rozrzuconymi na całym ciele.
SZATA:
SIERŚĆ: Obfita, dość długa, przylegająca, na grzbiecie i łopatkach dość szorstka, najdłuższa na ogonie i wokół szyi, gdzie może być trochę falista. Gęsta, miękka i wełnista sierść tworzy portki. Podszerstek gęsty.
MAŚĆ : Biała lub biała z łatami szarymi (wilczastymi lub borsuczymi), blado żółtymi lub pomarańczowymi na głowie, uszach, u nasady ogona i niekiedy na tułowiu. Najbardziej cenione łaty borsucze.
WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie : Psy : 70 do 80 cm.
Suki : 65 do 75 cm.
Dopuszczalna tolerancja + 2 cm w przypadku doskonałych osobników.
WADY : Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
Wrażenie ogólne
Ogólne wrażenie ociężałości i braku godności, budowa luźna, płaskie boki.
Głowa : Zbyt ciężka, prostokątna w kształcie. Czaszka zbyt szeroka, okrągłe czoło. Stop zbyt mocny lub brak stopu. Obwisłe wargi. Niedostateczna pigmentacja nosa, warg lub powiek.
Oczy : Okragłe, jasne, wypukłe lub głęboko osadzone, zbyt duże lub zbyt małe, osadzone zbyt blisko siebie lub zbytnio rozstawione. Widoczna trzecia powieka. Ostry wyraz.
Uszy : Szerokie, długie, zwinięte, pofałdowane, odrzucone do tyłu, wysoko osadzone.
Szyja : Wiotka, troche zbyt długa lub zbyt krótka, tak, że głowa wydaje sie wbita w łopatki. Zbyt obfite podgardle.
Tułów: Grzbiet zapadnięty lub karpiowaty, brzuch podkasany lub obwisły.
Klatka piersiowa: Zbyt szeroka lub zbyt wąska, płaska lub beczkowata.
Ogon : Słabo owłosiony , źle noszony, bez pióropusza, nie zakręcony w koło podczas ruchu lub zakręcony stale, także w spoczynku.
Kończyny przednie: Łapy zwrócone na zewnątrz albo do wewnątrz. kat w stawie barkowym zbyt rozwarty.
Kończyny tylne:  Iksowate lub beczkowate. Staw skokowy zbyt głęboko lub zbyt stromo kątowane.
Łapy :  Długie lub płaskie.
Sierść :  Krótka lub kędzierzawa, jedwabista, miękka, bez podszerstka.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE :
Zachowanie / Temperament : Agresja lub wyraźna lękliwość.
Nos : Nie całkiem czarny.
Uzębienie : Przodozgryz lub tyłozgryz, każde zniekształcenie szczęk.
Oczy : Powieki barwy cielistej. Oczy żółte.
Wilcze pazury : Brak lub pojedyncze wilcze pazury na tylnych nogach, pazury
niekompletne lub niewykształcone.
Maść : Każde umaszczenie niewymienione we wzorcu.
Wielkość : Poza podanym limitem.
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni
wyczuwalne w mosznie.

 

JAKI JEST PIRENEJSKI PIES GÓRSKI

  Ten wspaniały pies znany był w Pirenejach już w epoce brązu. Później pilnował królewskich dworów, a dziś ceniony jest na całym świecie. Cechuje go majestatyczna sylwetka, mocna głowa o powłóczystym spojrzeniu, piękna szata o długim, białym włosie. Cechą charakterystyczną tej rasy jest podwójny wilczy pazur na tylnych łapach (na łapach przednich mogą być one pojedyncze lub podwójne).
Przeciętna długość życia – 10 do 12 lat.
Sławę swą zawdzięcza bardzo silnie wyrażonym cechom swego charakteru: jest wspaniałym stróżem  ludzi i zwierząt, nie bojącym się pracy w zimie i w śniegu, wyśmienitym obrońcą i wiernym, czułym  kompanem człowieka.

CHARAKTER

Pirenejski pies górski wygląda tak, jakby nie umiał skrzywdzić nawet muchy: wielki kłębek wełny, który wygląda, jakby potrafił się zamyślić czy rozmarzyć. Ogromny spokój wewnętrzny, wynikający  z pewności siebie i poczucia siły pirenejczyka często mylony jest z łagodnością czy powolnością. Nic bardziej mylnego! Jeden podejrzany szelest i ociężały miś zmienia się błyskawicznie w naprawdę ostrego psa obronnego! Jest silny, odważny i nie zwleka z interwencją – jeśli masz złe zamiary, to lepiej omijaj dom pirenejczyka! Choć minęły wielki od czasów, gdy zastępy pirenejskich psów górskich strzegły dóbr króla Hiszpanii, to biały olbrzym w mgnieniu oka przypomi sobie wszystko, czego nauczyli się jego przodkowie! Jego rodzina i jej własność są niczym stado owiec, których trzeba strzec bez wahania i bez oszczędzania się. Niski, basowy  głos pirenejczyka jest niczym syrena okrętowa i biada temu, kto ją zlekceważy. Pirenejski pies górski nie zna uczucia strachu i nie wycofa się w obliczu jakiegokolwiek zagrożenia. Żadne zadanie nie jest dla niego zbyt trudne i wszystko, czego się podejmie, wykona śpiewająco. Przez stulecia pilnował stad i porozrzucanych w górach siedlisk ludzkich i do dziś jest w niektórych krajach  wykorzystywany jako pasterz. Psy te doskonale sprawują się w zimie, na śniegu – w Kanadzie bywają wykorzystywane do transportu sanek (są silniejsze niż alaskan malamute) i jako psy strażników górskich. Nie tak dawno jeszcze – przed wprowadzeniem na szeroką skalę skuterów śnieżnych – całe sfory  pirenejczyków wykorzystywane były w Pirenejach i Alpach do dostarczania zaopatrzenia mieszkańcom odciętych od świata wiosek.
Pirenejczyk – oprócz niezwykłych przymiotów ciała – ma całkiem sprawną głowę! Doskonale potrafi się dostosować do każdej nowej sytuacji,  a oczekiwania jego pana są dla niego najświętszym rozkazem! Dobrze wychowany pirenejski pies górski pójdzie za swym panem w ogień, nie  zastanawiając się ani chwili. Na dodatek pirenejczyk robi wrażenie jakby odgadywał intencje swego właściciela i dostosowywał się do jego nastroju –  będąc raz figlarny, raz poważny a jeszcze innym razem melancholijno-refleksyjny. Podobno – jeśli bardzo chce – potrafi udawać nawet małego pieska…
Na pirenejczyka można po prostu liczyć – zawsze i wszędzie!
Pirenejski pies górski jest idealnym towarzyszem – także i dla nie całkiem dorosłych ludzi. Jest godnym zaufania strażnikiem, ale jest także na tyle  inteligentny, iż doskonale wie, że dziecku należy okazywać łagodność i cierpliwość

ŻYCIE CODZIENNE

Nie nadaje się do życia w mieszkaniu. Jest najwspanialszym strażnikiem pod słońcem lecz także łakomczuchem ze skłonnością do nadwagi. Linieje dwa razy w roku. Szczenięta szybko rosną  fizycznie lecz wolniej psychicznie.
Ten kto zdecyduje się na pirenejskiego psa górskiego nie może być fanatykiem czystości ponad wszystko! Musi się nauczyć żyć z tym, że jego pies pozostawia wszędzie kępki włosa. Dwa razy do roku pirenejczyk linieje – i wtedy codziennie można zebrać z podłogi pełną śmietniczkę  włosów. Reszta zostaje na meblach i ubraniach. W Pirenejach hodowcy psów starannie zbierają  wyczesane włosy, przędą je i wyrabiają z nich ciepłe i praktycznie niezniszczalne swetry. Pirenejski pies górski jest psem kochającym przyrodę i swobodę. Mieszkanie – choćby i największe – to nie dla niego! Oczywiście, jak każdy pies, wielce sobie ceni możliwość wejścia do domu swego pana i przebywanie w pańskim towarzystwie, ale jeszcze wyżej stawia prawo do nieskrępowanego wybiegu, przestrzeni i rewir sięgający dalej  niż kilka metrów do płotu sąsiada… Psy te niczego nie robią sobie z surowego klimatu i nawet zimą wolą mieszkać na dworze niż w domu. Duży ogród zapewni psu miejsce do wybiegania się, ale nie zastąpi w żadnym wypadku długich spacerów po polach i łąkach…

ZDROWIE I PIELĘGNACJA

Pirenejski pies górski jest psem bardzo odpornym, a jako rasa nie jest dotknięty żadnymi schorzeniami genetycznymi. Jako pies olbrzymi i ciężki miewa jednak kłopoty związane ze swymi rozmiarami; przede wszystkim natury stawowo-kostnej. Dysplazja biodrowa występuje w tej rasie nieco rzadziej niż  u innych potężnych psów, ale wystarczająco często, by brać ją pod uwagę, zarówno wybierając szczenię, jak i odchowując je: przekarmione, ciężkie  szczenię ma duże szanse na kłopoty z aparatem ruchu. W młodości psa pamiętać trzeba szczególnie o odpowiedniej porcji witamin i preparatów  mineralnych, ułatwiających właściwy wzrost kości.
Obfity i gęsty włos pirenejskiego psa górskiego wymaga starannej pielęgnacji: staranne szczotkowanie go raz w tygodniu to absolutne minimum.  W zależności od warunków życia od czasu do czasu należy się psu także kąpiel. pozwalająca jaśnieć jego pięknej szacie pełnym blaskiem – egzemplarze wystawowe są kąpane w zasadzie przed każdym wejściem na ring.

IDEALNY WŁASCICIEL

  • Wychowanie pirenejskiego psa górskiego musi być konsekwentne i rozpoczęte stosunkowo wcześnie. Pirenejczyki są generalnie psami bardzo  dominującymi i dość nieposłusznymi. Idealny właściciel pirenejczyka musi być osobą o silnej osobowości, twardej (ale sprawiedliwej) ręce i musi zasłużyć  na szacunek psa. Brutalne traktowanie psa tej rasy zaowocuje zawsze wychowaniem psa niepewnego psychicznie, niezrównoważonego i często przesadnie agresywnego.
  • Szkoląc lub wychowując pirenejskiego psa górskiego można się w dużym stopniu zdać na jego wrodzoną inteligencję i stosować motywację pozytywną – nagradzać psa za dobrze wykonane ćwiczenia, wiele do niego mówić i chwalić wszelkie postępy. Bawcie się Państwo z nim – będziecie zadziwieni tym,  jak przemyślny i wesoły potrafi być ten olbrzym!
  • Jeżeli to tylko jest możliwe, warto zaproponować psu spędzanie dużej  ilości wolnego czasu na świeżym powietrzu i na swobodzie. Pirenejski pies górski  ma dużą potrzebę swobody, stąd nie jest właściwe zmuszanie go do spędzania całych dni w jednym miejscu.
  • Od młodości trzeba ćwiczyć z nim nie przyjmowanie pokarmu od obcych!
  • Jeśli uznacie Państwo, że trzeba oddać waszego psa w ręce zawodowego tresera, to warto sprawdzić, czy miał on wcześniej do czynienia z tą rasą i –  o ile to możliwe – starać się brać udział w każdej lekcji.

Źródło: www.naszepsy.pl

http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/137.pdf